In de 4e etappe van de Amstel Alpenweek was zowaar sprake van een noviteit: De laatst startende groep bestond uit één persoon: Sander ‘Kanibaal’ Boerkamp. Hij startte vier minuten na de groep met de zes beste klassementsrenners. Die gingen er dan ook als een haas vandoor in de hoop hem pas na de Parquetout weer terug te zien. Maar dan kennen we Sander nog niet, hij had zijn tegenstrevers al op de eerste beklimming opgepeuzeld.
Dagwinst
Ver daar vooruit reden natuurlijk wel de nodige renners die aanspraak konden maken op de dagwinst. Denk hierbij aan een Brian Gibson en een Jan van Herwijnen, die een kwartier voor Sander waren gestart, en ook een Michael Breedt reed 10 minuten vooruit.
(Ondertussen doemde overigens een extra tegenstander op: De warmte. Op de eerste klim van de Col ‘d Ornon was het warm, maar waren de benen nog redelijk fris, 27 graden. Op de Parquetout reden de renners voor een groot deel tussen de bomen, dat was goed te doen. Maar op de 3e klim steeg het kwik al naar 35 graden om op de slotklim naar Oulles bijna de veertig graden aan te tikken. De ploegarts vond het voor wat hemzelf betrof eigenlijk te zwaar voor dit niveau.)
Strijd om klassement
Daarachter werd hartstochtelijk gestreden om de bovenste plekken in het klassement. De verwachting was dat de jongelingen op de plekken vier en vijf, Tony Stoffels en Marc Altyzer (spreek uit Altiezer), de met elkaar in de clinch liggende oudjes Pierre Deen en Auke Broex het vuur na aan de schenen zouden gaan leggen. Pierre Deen leefde in de verwachting hij op de afsluitende steile klim van zeven kilometer een gemakkelijke prooi zou zijn voor de superlichtgewicht Marc Atlyzer, maar misschien kon hij Stoffels nog van het lijf houden. Auke Broex zou wel zien, zijn karakter en koersinzicht zorgt er voor dat hij blijft volgen tot het gaatje. Hier tussendoor reed nog Marcel Witte, ook niet meer de jongste, maar wel een klimmer van jewelste.
Nadat El Kanibaal Boerkamp op de steile Parquetout (7 km, gemiddeld meer dan 10%) al snel zijn hielen had laten zien, bleek ook Altyzer een klasse apart, hij reed alleen weg. Hierachter wisten Deen en Witte de schade redelijk beperkt te houden en op enige afstand volgde ook Broex. Helaas moest Stoffels, misschien wat geraakt door een valpartij de vorige dag, al redelijk snel lossen. Al wilde hij zelf van geen excuses weten: hij was gewoon niet goed genoeg.
In de afdaling en vlakke gedeelte richting de 2e beklimming van de Col ‘d Ornon, kwamen Witte en Deen toch weer op het wiel van Altyzer, die in een groep met o.a. Hermans en Van der Putten het tempo niet hoog genoeg wist te houden. Echter, vlak daarvoor vond een beslissend moment in de koers plaats: Deen en Witte wisselden van bidons, tegelijkertijd achterom kijkend en staarden zodoende recht in het gezicht van Auke Broex! Die bleek in de afdeling en vlakke stuk gewoon naar ze toe te zijn gereden! Maar ze hadden toch zo’n vijf seconden voorsprong en zodoende reden zij dwars door een oranje stoplicht waar Broex twee minuten moest wachten. En hoewel die tijd door de aanwezige jury in het klassement verrekend ging worden, kon de Ouderkerker daarna zijn draai niet meer vinden en verloor flink wat tijd.
Ondertussen
Ondertussen reed Jan van Herwijnen nog steeds ver vooruit en moest Sander Boerkamp alle zeilen bijzetten om hem in het vizier te krijgen. Aan de voet van de klim naar Oulles, werd Jan ingerekend en was het voor wat betreft de dagzege boeken toe. Maar hitte (het ging richting de veertig graden!) en opnieuw 7 kilometer à gemiddeld 10% stijging, met stukken van 15%, wisten hem niet van de tweede plek af te houden! Sander één, Jan twee.
Strijd om de derde plaats
Na de bevoorrading was er een flinke groep ontstaan, zonder Hermans en Spike, die reden lek, maar met Astrid Schop, Serge van der Putten, Kristien Kofman, Jan de Buisman, Nico Kingma en dus Altyzer, Deen en Witte.
Vooraan dicteerden Altyzer en Deen het tempo en al snel bleek er sprake van de tien Amstelrennertjes. Een voor één moesten ze lossen tot alleen Marc en Pierre overbleven. De laatste wist dat de niet erg steile Col ‘d Ornon echt zijn ding was, dus misschien zou het hem lukken daar Altyzer te lossen en als snellere daler (groter en zwaarder) met een voorsprong aan de klim naar Oulles te kunnen beginnen. En zowaar, zijn opzet slaagde. Met een voorsprong van een minuut begon hij aan de klim, inmiddels vergezeld door Brian Gibson, die zich pas halverwege de helletocht gewonnen gaf. Pierre werd derde, Marc vierde, Brian vijfde.
Medio Fondo
Op basis van het klassement mochten Jan de Haan en Alex de Vos gelijk met Sander Boerkamp starten. Lang hebben ze niet van Sander genoten, na een seconde of zo was de samenwerking beëindigd. Door broederlijke samenwerking wisten ze de top van het klassement, die 15 minuten later startte, bestaande uit Rinus Cerfontain en Johan van de Pijl tot aan de premiesprint van het lijf te houden, deze werd een prooi voor de sterk rijdende Jan. In de klim naar Oulles wisten Johan en Rinus de leiding in de koers te nemen (ze beklommen alleen de Parquetout niet). In een sprint à deux wist Johan de de dagzege in de wacht te slepen.
