De drukke weken voor de gravelrijders (niks geen septemberitis) werden vorig weekend afgesloten met het orgelpunt van het seizoen: WK in eigen land. Het zal niemand ontgaan zijn. Tussen Beek en Maastricht lag een schitterend parcours waarop in alle categorieën tot de finishstreep is gekoerst. De Amstel was uiteraard weer breed vertegenwoordigd. Een terugblik.
Een wedstrijd als geen andere wedstrijd, zo kan je het WK gravel wel karakteriseren. Je staat ook niet zo maar aan de start. Kwalificatie was een vereiste; bij de eerste 25% van je age- group/categorie in de eerdere UCI-gravelraces dit jaar. Tel daarbij op alle voorbereidingen in training, materiaal en logistiek, dan wil je wel koersen tot aan de streep, van een Tom Pidcock tot, ja, tot wie niet.
Bram Tankink had een op het eerste oog niet al te lastige omloop uitgezet. Een grote lus van ruim 50 kilometer en een finalestrook van 18 km naar de Groene Loper in Maastricht. In de lus een paar lastige beklimmingen van naam en een enkele afdaling die gevaarlijk kon zijn. Scherprechter in de finale was de Bronsdalweg, daarna ging het deels over fietspaden (!) naar de streep. Een parcours dat door de hoge snelheid, alle bochten en de lengte bij elkaar opgesteld erg zwaar werd.
Zaterdag
De aanwezige Amstelrenners reden op zaterdag 2,5 keer de omloop, wat neer kwam op totaal 131 km. Het was vooral de “damesdag” en de wat oudere mannen. Dat liep hier en daar door elkaar, maar beïnvloedde nergens de uitslag. Kersvers Nederlands kampioen Femke Markus reed een uitstekende race bij de Elite vrouwen. Zat de hele koers mee vooraan en opende ook nog de finale op de Bronsdalweg. Daarna kwam ze nipt te kort, maar won het sprintje achter de veelbesproken kopgroep. P7.
Demi Könst kende ook een goed verlopen wedstrijd. Knap 31e in haar groep 19-34 jaar. Ingeborg Kers deed het daar met P60 na een winnend sprintje. Suzanne Mulder sprintte met glans voor plek 12 bij de 40-44 jarigen. Sterk seizoen weer van Suzanne
Pierre, Suzanne, Ingeborg en Demi na afloop
De (terecht natuurlijk) nog nooit in ontvangst genomen pechprijs ging naar Caspar Hermans. Dé kanshebber op een podiumplek bij de 60-65. Tot aan kilometer 20 verliep alles geheel volgens plan – grip op de koers en de benen waren goed. In een afdaling ging het dan toch mis. Vermoedelijk een steen tegen het voorwiel, afloper en daarna scheur in de velg. Einde verhaal.
Amstelmasters 55-59 waren met drie vertegenwoordigd: Marcel Witte, Pierre Deen en Jan van Herwijnen. De ogen gingen naar Marcel: serieus getraind, echt goed op NK en uitstekend materiaal van clubgenoot Michael onder zich. Dat vertaalde zich direct een goede start en heel lang een positie bij de eerst 50 renners. Totdat, ja, totdat ook bij hem de lekduivel toesloeg, in de laatste 15 km, vlak voor de Bronsdalweg. P133 werd het verdict.
Pierre hield zich aan de afspraak: eerste uur voluit koersen. En daarna, je voelt ‘m al aankomen: lek. Was ook niet direct gemaakt, dus grote achterstand. Maar eenmaal terug op de fiets trok Pierre zich daar helemaal niets van aan! Alsof hij eerste lag ging hij het gevecht aan met zijn tegenstanders, grootdeels samen met een Russische (het kan dus wel). De weer aflopende voorband tot 0,8 bar? Boeie! P160.
Jan van Herwijnen kende geen lekke band, maar dat was nog geen garantie voor succes. Want je moet ook nog eens vanuit koud goed kunnen starten die eerste vliegende kilometers over het asfalt. Daar ging het mis. Eenmaal aangeslagen kwam de scherpte terug en werd er weer op de juiste momenten hard gereden. P108.
Terug aan het Amstelfront Richard Louman deed het bij de 50-54 meer dan goed. Is hij naar eigen zeggen het gravelracen nog niet helemaal gewoon, zijn bakken met koerservaring bezorgden hem een prima uitslag, P49.
De Elitekoers zondag, met Victor Broex naast Tom Pidcock (foto’s Insta VB)
Zondag
Raúl Woudstra doet het nooit meer. Starten in een wedstrijd als het WK. Dat zei hij vorig jaar. Geldigheid van die uitspraak was gelukkig snel verlopen. Zondag eindigde hij na een winnend groepssprintje op P130 bij de 45-49, en dat is nog steeds heel goed. Want bedenk: vandaag moest er 180 km worden gereden!
Voor Koos Jeroen Kers was die afstand misschien net te lang. Hoe precies weten we niet, maar na lange tijd behoorlijk vooraan te hebben gereden bij de 35-39, strandde hij op P129.
Partyhoek Sockeloen. ‘Victor is niet de broer van Jasper’ (bordjes)
Over Jasper Ockeloen (Elite) ging lange tijd het gerucht in de appgroepen dat hij uit koers zou zijn. Vreemd, want zat er heel lang van voren goed bij. Na de ontkrachting ter plekke zagen we Jasper terug op P77. Zijn eigenhandig opgebouwde Sockeloen Feesttent zal hem op de been hebben gehouden. Elke ronde een hoogte puntje voor de renners.
Victor Broex deed wat hij moest doen. Van voren zitten en blijven in de hectische openingskilometers. Dat ging heel lang goed, tot dat er weer van alles gebeurde, zoals een groep die ‘ineens’ terug kwam. Zevende Nederlander, P37. Gesloopt.
Uitslagen
Alle uitslagen via ACN-timing.
Verdict
Gravelen (als koers) is intens, heftig, zwaar, prachtig. Het kan goed gaan en kan fout gaan. Geweldige koersdagen en met name op zondag rijendik publiek. Veel bekenden en oudgedienden langs de kant. Het leefde, en dat is alleen maar goed. Dank ook aan alle verzorgers van dienst! Volgend jaar voor die enkeling na kwalificatie een trip naar Australië? Eerst rust, even bekomen, daarna wacht de cross.
Geef een reactie