Amsteldames update: laatste kansen goed benut

Nieuwkomers geven visitekaartje af
Een verslagje van onze wedstrijd die gelukkig tóch nog goed afliep met Petra die naar de winst sprintte in het hete Spaarnwoude is te vinden op de Instagrampagina. Zo ook het verslag van de clubkampioenschappen (ook te vinden op de website!) waar hard gewerkt werd door de vrijwilligers om de stormschade op te ruimen, hard gewerkt werd door de dames om de koers spannend te maken en nieuwkomer Leonie naar de 1^e plek voor de wedstrijdrijdsters en nieuwkomer Hanne naar de 1^e plek voor de niet-wedstrijdrijdsters knalden.

IJspret
Een ander noemenswaardig dagje was zonder wedstrijd, maar met een bijzondere plek voor ‘zomaar’ even fietsen. Tijdens de doordeweekse training kwamen we erachter dat het in het weekend wel lekker weer zou worden. Waarom zouden we Leonie niet even opzoeken bij haar ouders in Limburg? Zo gezegd zo gedaan: alle agenda’s werden last-minute omgegooid en zaten we 5 uur in de trein voor een retourtje Maastricht. Leonie had een prachtige route voor ons uitgestippeld. De route moest even aangepast worden toen zowel Lieske als Nicole materiaalpech hadden. Gelukkig kon Nicole heel lief kijken waardoor fietsenmaker Jef Abels Bikes gelijk wilde helpen tegen ook nog eens een vriendenprijsje. Uiteraard hebben we de beroemde ijszaak van Epen ook bezocht. Leonie waarschuwde al: er werden Limburgse bollen opgeschept. En inderdaad, na de stop werden de heuveltjes heel wat zwaarder door de kilo’s ijs in onze maag…

Over de grens…
De week erna konden Tessa en ik onze getrainde klimbenen van Limburg meteen inzetten in de Ardennen waar we meededen met de Velomédiane cyclo. In de trein de week ervoor hadden we het er nog over dat Tessa zich te snel liet overhalen om ergens aan mee te doen. Dit was een goed voorbeeld, want ze kwam aan de start te staan met maar een paar uur slaap en een lange autoreis in haar eentje (vanwege een verjaardag). Omdat ze voor het eerst meedeed, moest ze ook nog eens achteraan aansluiten bij 2000 mensen en netjes als ze is bleef ze daar ook staan. Toch reed ze heel knap naar de categorie goud, wat betekent dat ze volgend jaar vooraan mag starten!

Ik had meer geluk omdat ik al vooraan mocht starten. Terwijl ik al moeite had om mee te komen op de eerste klim, zag ik vanuit mijn ooghoek een dame die wel héél makkelijk vooraan meekwam. Aangezien ze al in rood-wit-blauw reed zette ik het al uit mijn hoofd om te proberen mee te komen. Later bleek ze gewoon met de mannen meegekoerst te hebben en bleek het de NK zonder contract te zijn, dus maar goed dat ik dat niet geprobeerd heb. De andere dame die ik zag reed gelukkig meer op mijn tempo. Ik deed mijn uiterste best om haar voor te blijven, maar raakte haar twee keer kwijt toen ze niet stopte om drinken te halen. Hoe kunnen mensen met dit hete weer (bijna 30 graden) zo weinig drinken?! Toen ik de dames eenmaal niet meer zag heb ik me maar op mijn eigen doel gefocust welke ik gelukkig nét met 20 seconden gehaald heb. Daarmee haalde ik meteen een mooie 3^e plek binnen. Het was wel zwaar, heel zwaar zelfs. Waar de mannen, die ook super hard hadden gereden, kort na de start alweer mooie verhalen hadden en lekker rondliepen, ploften Tessa en ik neer en het duurde weer even (in ieder geval langer dan een dag) voordat ik weer normaal kon lopen.

…en naast de deur.
In de sfeer van de Velomédiane die ik net had gereden en die meer dan 5 uur duurde, was ik stomverbaasd dat de Orteliusstraat waar ik ingeschreven stond, maar een half uur zou duren. Dat zou dus een kort maar krachtig criterium worden. Maar we wilden wel heel graag meedoen, want hoe leuk is het om te koersen in hartje Amsterdam? En ondanks de regen bleken ook veel mensen te komen kijken en de wedstrijd bleek super georganiseerd met leuke prijzen.

Het zou weer een echte Amstelwedstrijd worden met Leonie, Francien, undercover hulpje Lisette en ik. Na een heuse tactiekbespreking en wat parcoursverkenning stonden we netjes vooraan bij de start. Dat bleek alleen geen zin te hebben, omdat we eerst een neutrale ronde achter de auto zouden rijden en daarna… weer stil te staan zodat de auto van het parcours af zou gaan. Daar moesten we wel even om lachen, dat waren we niet gewend. Gelukkig zaten we snel weer in de concentratie en na het startschot voerden we netjes onze tactiek uit: samen de koers hard maken in de eerste paar rondes. De aanvallen op de afgesproken punten leken niet te werken. ‘Op het rechte stuk zou ik het niet proberen hoor, daar zit iedereen zo weer in je wiel’, had ik nog tegen Francien gezegd. Maar net op dat punt probeerde ik toch maar eens een keer. Leonie, die later aangaf dat ze uit ervaring al weet dat ze op moet letten als ik opeens een paar rondes niet meer vooraan zit, sprong makkelijk mee en voerde het tempo nog even op. En toen hoefden we door de korte koers opeens nog maar twintig minuten vol te houden. We werden niet dichtgereden en toen werd het precies dezelfde vraag als op het clubkampioenschap: wie o wie gaat de laatste ronde op kop? Het bleek het tegenovergestelde van het clubkampioenschap waardoor ik deze keer de eer had als eerste over de streep heen te komen. Als klap op de vuurpijl won Francien de sprint van het peloton waardoor we een heel Amstelpodium hadden! Met drie big smiles liepen we het podium op, wat moest Astrid trots op ons zijn.

Seizoensafsluiting: teamtijdrit
De laatste KNWU-omloop was de Omloop van de Bollenstreek, waarvan ook een verslagje te vinden is op de Instagrampagina. Als mooie afsluiter van het Vrouwenwielrennen seizoen hadden we de altijd weer populaire teamtijdrit. Met maar liefst 24 van de 120 (!) vrouwen stonden we aan de start. Al was dit niet nodig voor de punten in het teamklassement, we stonden al dik vooraan door alle mooie resultaten in de individuele wedstrijden. Dit betekende dat we onze trainster eindelijk na 5 jaar weer de beker voor de beste ploeg mee konden geven!

Maar punten nodig hebben of niet, dit mooie evenement wil je niet missen. Zelf heb ik wat minder van het begin van het evenement meegekregen, omdat diehards Anne-Marie en Leonie de woensdag ervoor in de stromende regen waren gaan trainen, maar de fiets van Anne-Marie dat achteraf gezien niet zo leuk had gevonden. Daarom kwamen we wat later aan, na gelukkig wel nog samen warm gereden te hebben. Zo konden we een super snelle tijd neerzetten en met de winst naar huis gaan! Ook van het eind van het evenement kregen we minder mee, omdat wij als laatsten startten. De rest heeft gelukkig wel een gezellige dag gehad tijdens het appeltaart eten en aanmoedigen.

NCK en een andere bijna trui
In de laatste week van augustus en begin september wordt er altijd weer flink getraind voor het NCK. Niet gek dus dat de meeste van ons nog zo in vorm zijn. Tijdens deze trainingen is iedereen welkom die lekker af wil zien op het rondje op Oukoop. Ook vond het CK tijdrijden nog plaats, waarvan een verslag en de tijden te vinden zijn op de Amstelsite.

Anne-Marie twijfelde eerst nog even of ze wel naar de NCK-trainingen zou gaan omdat ze geen tijdritfiets had, maar bleek na de eerste keer al helemaal om te zijn geslagen omdat het haar ook zo goed beviel om lekker af te zien. En het gebrek aan de tijdritfiets bleek ook geen probleem, met gemak rijdt ze mee als de snelheden boven de 43 gaan of ze in het wiel moet zitten van Femke omdat de rest op een tijdritfiets dat niet meer volhield. René snapte ook niet dat er zo’n sterke dame lid was die hij nog niet kende, maar ja: dat heb je met roeiers.

De laatste trainingen van het NCK kwam Femke dus ook nog even trainen om met ons te oefenen en de snelheid goed op te voeren. De laatste training waren we zelfs compleet als team, ook wel eens handig, en dit betekende dat we mochten trainen met de wereldkampioene mixed team relay!

De NCK-dames gingen dus voor het rood-wit-blauw, maar ondertussen was er ook nog een mooie rood-wit-blauwe trui te verdienen op het NSK Weg. Anne-Marie reed hier mee en was al goed voorbereid: ze wist wie haar grote concurrent was, hoe het rondje eruit zag en wat haar tactiek was. Helaas verlopen dingen soms toch anders dan je wil, zoals de rits van je shirtje dat bij het aankleden scheurt. Last-minute kreeg ze een veel te groot shirt, maar met wat creatief oprollen werd dat gelukkig opgelost. Ook had ze een klein puntje over het hoofd gezien dat haar grote concurrent wel goed had gedaan: het goed geschakeld staan voor de sprint. Hierdoor moest ze de sprint net overgeven, maar haalde ze wel een prachtige 2^e plek binnen. Nog even oefenen en dan sprint ze met gemak heel wat overwinningen binnen!

Finaleweekend clubcompetitie
En daar kwam dan ook nog de allerlaatste clubcompetitiewedstrijd aan. Hoewel Nicole de 1327 km van haar avontuur van Polen naar Nederland nog in haar benen had zitten, vond zij dat het na een weekje rust tijd werd om te proeven aan het ‘elite peloton’. Haar motivatie om volgend jaar als een echte Elite door het leven te gaan groeit nog steeds exponentieel, dus toen zij hoorde dat ze samen met Francien mee mocht doen met team Noord-Holland aan het tweedaagse finaleweekend kon haar geluk niet op. Het weekend werd afgetrapt met een tijdrit van 15 km, dat tevens het parcours was voor de omloop van 60 km een paar uurtjes later. Met een formatie van acht dames werd het een spannende teamtijdrit; niet alleen omdat het voor Nicole pas de tweede keer was met zo’n stuurtje, maar ook omdat er hier en daar ineens een auto over het parcours raasde. Gelukkig kwamen er genoeg dames de streep over, en kon de tactiekbespreking voor de omloop van start gaan.

Francien finishte in het peloton en ondanks een valpartij wist Nicole als een echte flandrien zichzelf terug te vechten in de wedstrijd en nèt niet als eerste van onder het dorp binnen te rijden! Op zondag bleek Francien ook weer ongelooflijk sterk te zijn. De 100 km omloop in Enkhuizen werd bepaald door de sterke wind, waardoor de 60 km/ph zelfs in ons vlakke landje meerdere keren werd aangetikt. Ze werd 46^e; ontzettend knap want niet veel meiden reden de wedstrijd uit. Na 82 km hield Nicole het voor gezien, wat ook niet gek was met die vroege aanvalletjes en demarrages tegen de sterkste meiden van ons land. Balen deed ze niet, lachen natuurlijk wel: “die tactiek komt volgend jaar, echt waar!”

Houdt het dan nooit op?
Als knallende afsluiting reden we ook nog in Ulestraten. Rosan zette de druk hoog op de eliterensters door in de wedstrijd met de junioren naar een 6^e plek te rijden, super knap Rosan!

De ploegleiders van team Noord-Holland bleken na het finaleweekend wel vertrouwen te hebben in Francien en Nicole. Voor Francien zou de Ronde van Ulestraten wel kat in het bakkie worden, want holimoli, wat is die goed bezig dit seizoen! Op zaterdag reed ze nog ijzersterk naar de tweede plaats bij de MTB-marathon Oldebroek. Dan ben je doodmoe, zou je toch denken? Maar Francientje-Duracell bleek nog vol energie te zitten en besloot dus om op zondag af te reizen naar het zuiden om daar nog even 125 km te koersen in de hitte. Nicole zag het als een experiment, gelukkig wist ze zelf ook wel dat dit een kansloze opgave ging worden. Ze wilde gewoon even voelen hoe het is om met team Sunweb aan de start van een wedstrijd te staan. Helaas werd het avontuur niet gestopt door de snelheid maar door de materiaalpech na 10 km. Maar waar een wil is, is een weg, dus volgend jaar wordt er hier gewoon door alle NH-vrouwen gefinisht. Het was zwaar, ook voor Francien, maar deze topper werd knap 37^e. Iedereen finishen in het peloton, en Francien volgend jaar op naar de top 10?! Dat lijkt ons een prachtig doel!

Dat was het dan weer helaas. Knap als jullie het tot hier hebben volgehouden met lezen.

Hoe nu verder?
Ondertussen worden bij de wedstrijddames al wilde plannen gemaakt voor komend seizoen. Vragen die ik al heb gehoord zijn ‘wanneer zullen we eens gaan eten om het te bespreken?’, ‘kunnen we niet al een kick-off doen voor volgend jaar?’, ‘zullen we samen op trainingsweek?’, ‘zal ik trainingsbegeleiding nemen?’, ‘kan ik een crosser overkopen om door te trainen deze winter?’, etc. Ons moraal is dus niet meer te stoppen en ik ben heel blij dat we door het crossseizoen niet hoeven te wachten tot de zomer om lekker met elkaar af te kunnen zien en dat we genoeg mooie avonturen gaan hebben om naar uit te kijken!