Het laatste weekend van april is inmiddels traditioneel een extra druk weekendje voor de Nieuwelingen: zij gingen extra trainen/koersen in Limburg en België. Het werd een bewogen weekend.
De Nieuwelingen sloegen 13 man/2 vrouw sterk met hun vele begeleiders (9 stuks) het kampement opnieuw op in de Voerstreek. De Jeugdherberg was vorig jaar goedgekeurd en voldoet aan alles wat de renners nodig hebben voor zo’n tweedaagse: twee maal eten, een bed, douche en een relaxte omgeving. Het programma was bekend: zaterdag de eerste trainingsrit door het Limburgse en Belgische land met tussendoor – hoe kan het anders – een (Mini) GP AB om het koersgevoel te hebben, gevolgd door zondag een dubbel programma met een tijdrit (klim) in de ochtend en ‘s middags het befaamde Kasseiencriterium van Eijsden.
Mooie droge zaterdagmiddag
Het zou koud worden; dat was bekend. Gelukkig verliep de zaterdagmiddag droog en kon er na een inrijroute weer een schitterende Mini GP AB verreden worden. Rogier moest helaas met een veldrijblessure aan de fiets afhaken, maar René reed met zijn klapperende sleutelbeen weer zijn eerste klimkilometers. De Mini GP volgde niet precies de Mastersroute (dat mag pas als je Master bent), maar de nieuwkomers en hun begeleiders kregen wel hun vuurdoop met twee grotere en twee kleine rondjes; of één grote en drie kleintjes….bent u er nog? Hoe dan ook: na afloop daarvan kan je je met recht Amstel-renner noemen! Vele toprenners gingen je voor in de GP AB.
Details zullen we besparen, maar het was een prachtige koers waarbij enkele ouderen nipt voorop bleven en een achttal Nieuwelingen de finale in het Vijlenerbos betwistte. Mooi om te zien hoe de handicapformule elke keer zijn werk doet. Met zo’n 85 – 100 intensieve kilometers (en genoeg hoogtemeters) was er alle reden om goed te gaan eten in de herberg. De één ging meteen fanatiek zijn Strava-profiel bijwerken, terwijl de ander genoot van de warme douches. Daarna kon er lekker gechilld, gedronken (de herberg schonk eigen bier, de begeleiding heeft ook dat goedgekeurd) en gerust worden voor de dag erna. De sfeer was goed, en dat gaf moraal.Dag twee bestond uit eerst naar de lucht kijken (het was ‘s ochtends nog droog!), dan de Buienradar bekijken (de sneeuw zou er wel aankomen), ontbijten, een stuk inrijden, met een niet te onderschatten klimtijdrit van 4 km, en dan later op de dag nog naar Eijsden om het af te maken.
Een aantal begeleiders rondde daarna nog een deel van het Land van Herve (en kwam wel in een serieuze hagelbui terecht) terwijl de anderen door het raam naar de sneeuw keek….oeii, en dan moest het kasseiencriterium nog komen.
Wát er nu precies gebeurde is niet helemaal helder, maar feit is dat Victor voor Enzo de kasseien opdraaide en daarachter zo’n acht man ten val kwamen. Het werd dus een
sprint van Victor met Enzo naar de laatste bocht: die won Victor en met vier meter voorsprong uit de bocht (nog 75 m) leek het klusje geklaard….ware het niet dat Victor zijn schoen uit zijn pedaal trok, ternauwernood overeind bleef en de verbouwereerde Enzo langs zag hobbelen: wéér een zege voor Enzo met Victor op twee.In de auto terug werd nog gememoreerd dat een wielrenner vooral geen zelfmedelijden moet hebben: mentaal gehard en fysiek goed getraind gingen de Amsteltalenten weer naar huis. Sommigen stopten nog bij een erg goed wegrestaurant; anderen reden snel door naar de warme hap thuis. Een wekendje om niet snel te vergeten en van na te genieten. Max Weijers maakte een erg leuk filmpje van het inrijden op zaterdag en een stukje koers:
