Het is bloedheet in Laigneu, de finishplaats van etappe 1. Franse chansons klinken uit de luidsprekers. De speaker verdeelt zijn aandacht tussen de profs en de nieuwelingen. “Zoals elk jaar is de Amstel aanwezig in de Tour de L’Ain”, dit jaar begin augustus. Vervolgens kondigt hij onze renners aan, waarbij hij WV De Amstel, prachtig, “Frans” uitspreekt. Gekleed in de bolletjestrui fietsen de renners terug naar de accommodatie, over het parcours van de profs. Zo ziet plezier eruit. Het publiek langs de klant (wachtend op de profs) applaudisseert.
De Tour de L’Ain is een driedaagse koers voor nieuwelingen en profs. De nieuwelingen rijden de laatste kilometers van de profkoers en worden op dezelfde professionele manier begeleid door de organisatie. De (top) nieuwelingenploegen uit Frankrijk zijn aanwezig, naast ploegen uit Zwitserland, Duitsland, Canada, België en Nederland. De koers kent uitsluitend een ploegenklassement. Dit jaar is De Amstel aanwezig met Quinten de Jong, Nikolai Ivahkov, Max Baars en gastrenners (van DTS) Pieter Westbroek en Paul Vriesman.
Etappe 1: mijn vlakke land
De eerste etappe is “Frans vlak”, 83 km lang met 640 hoogtemeters (afgelegd met ruim 45 km/u). Onze jongens willen voor geel en groen (sprinterstrui) gaan. De finale is verkend. Plannen zijn gesmeed. Zoals vaker loopt het net iets anders. Ploegleider Peter Vriesman heeft ze meegegeven: “koers samen en koers slim”. Dat hebben ze gedaan. Ze zien Franse renners plots een sprint voorbereiden, aan de rechterkant verschijnt een vlag met bolletjes. Ze doen mee en Pieter wint de spint. Na afloop blijkt het goed voor de bolletjestrui. In de ploegenbespreking en de gids is geen woord aan de bollensprint gewijd.
Professioneel wachten de jongens naast het podium tot ze opgeroepen worden. Ze hebben de standaardantwoorden (in het Engels) nog in het hoofd van de Tour de L’Aisne. Maar Paul heeft een Franse moeder en antwoordt, tot grote vreugde van de speaker en publiek (en tot opluchting van zijn ploeggenoten), de vragen in perfect Frans. Luid applaus volgt. De muziek zwelt weer aan. De Amstel heeft de Franse harten gestolen.
Deze etappe werd gedomineerd door Nederlandse ploegen, zij van ‘het vlakke land’, maar hun voorsprong zal snel worden uitgedaagd.
Etappe 2: une belle histoire
Na de vlakke etappe 1 hadden de Nederlandse ploegen 3 van de 4 truien om de schouders. Etappe 2 is andere koek. Het is klimmen geblazen (46 km, 1100 hm, bergaf, bergop, bergaf en weer op). De afdalingen zijn wederom verkend. Paul werd hier vorig jaar tweede en wil dit jaar graag winnen. Hij is wel een beetje ziek. Bij de jongens leidt dat niet tot aarzeling. Het doel van vandaag: etappe voor Paul en de gele trui voor de ploeg. De Amstel staat derde in het klassement. Het is wederom bloedheet. Ouders staan langs het parcours, strategisch gepositioneerd met bidons. Met de Nederlandse ploegen is afgesproken dat ze elkaars renners van bidons voorzien.
Het wordt een slagveld. Na 1 km klimmen ligt het volledig uit elkaar. In de laatste afdaling slaat Paul een gaatje op zijn belagers. In de laatste kilometers slaat de kramp toe. Met 10 seconde voorsprong komt hij over de streept. Winst. Onze renners wachten op elkaar na de finish, in de schaduw. Geel is niet gelukt en de bollentrui wisselt van schouders. Teleurstelling over de truien, vermengd met blijdschap over de winst van Paul. In een bergbeek vinden ze afkoeling. Sterke verhalen volgen. Ze krabbelen weer op om bidons te scoren bij de profploegen. Door de hitte zijn onze bidons al bijna op en morgen wacht de Grand Colombier.
Etappe 3: la montagne
De Grand Colombier (15km a 8%) ligt voor het eerst in de Tour de L’Ain voor de nieuwelingen. De organisatie verontschuldigt zich bijna. Ze moeten nu eenmaal de laatste kilometers van de profkoers volgen. Het is bovendien bloedheet. Onze jongens zijn gewend aan wind en regen, de Schellingwoude brug, het viaduct op het parcours van Sloten, rondje Oukoop. Dit is van een totaal andere orde. ‘Pourtant, que la montagne est belle’, maar zwaar is het ook.
Na de afdaling, waar onze jongens snelheden van 90 km/u behalen, volgt nog een Ardennenachtige klim. De speaker spreekt van een geweldige koers op de Colombier. In de finishplaats is het 36 graden. Een voor een druppelen de renners binnen. Gesloopt. Na afloop bedanken onze jongens de organisatie. De Amstelrenners zijn de enigen die dat doen. De speaker roemt De Amstel nogmaals en lepelt nog even de renners van de winnende Amstelploeg uit 2016 op en geeft aan waar ze nu rijden. De renners zijn moe. De begeleiders glunderen van trots. Volgend jaar zijn we vast weer welkom.
Pizza-avond: non je regrette rien
De Amstel wordt 8e in het eindklassement (van 25 ploegen) en eindigt net achter WV Westland en ruim oor JEGG / De Jonge Renner. Vaste ploegleider Alexander kon op het laatste moment niet mee. De renners en ouders hebben vervolgens gezamenlijk de schouders eronder gezet en de taken verdeeld. Ploegleiderschap, heerlijke sportmaaltijden, dagelijkse voor- en nabespreking, koude bidons voor langs de kant, professionele fotografie. Alles is tiptop geregeld. Met een glansrol voor de jonge soigneurs Maxime en Greg. Na de laatste etappe is het gedaan met het strakke regime: pizza-avond. De ouders en jonge soigneurs haken rond middernacht af. Franse chansons worden vervangen door Amsterdamse rap. De renners gaan nog even door met het uitwisselen van sterke verhalen, wielerdromen en vooral, veel gelach. Ze hebben nergens spijt van. Het was prachtig.
Geef een reactie